634 Kritische Erörterungen zum füͤnften Buchoe.
Wie gut Erzbischof Philipp von Köln und Graf Philipp von Flandern in London
aufgenommen wurden, erzählt besonders Radulf. de Diceto p. 273: Philippus Colon.
archiep., habens socium in itinere Philippum com. PFl., venit in Angliam . ...
Rex. petüt ab eis, ut transitum facerent usque Lundoniam. In eorum aduentu
(duod ante non vidimus) civitas coronata fuit; gaudium, honor et tripudium
per omnes ciuitatis platcas. Archiepiscopus sclemni processione receptus est in
eoclesia.. Pauli; susceptus est etiam apud Westmonasterium ipsa di solemni
Processione, sumpribus regiis, expensis effusioribus, lautioribus cibis omnem ultra
sufficientem abundantibus per duinque dies infra regis palatium hospitatus. —
Vgl. Gesta Henrici II., p. 106; Gervasius Cantuariensis, p. 303.
Die im Texte S. 467 gegebene Darstellung scheint mir das richtige Resultat
aus den verschiedenen Angaben der gleichzeitigen Quellen zu sein. Am günstigsten
für Heinrich den Löwen stellen noch die Gesta Henrici II. a. a. O. (— Roger Ho-
vedenus) die Sache dar: [Rex Lundoniae) diu tracta vit cum eodem archi-
episcopo de facienda pace inter ipsum et ducem Saxonia. 4t rerx iram
archiepiscopi adeo mitigavit, quod promisit, se duci fidem seruaturum,
et eum in amore recepit. — Daß aber kein eigentliches Bündnis zustande gekommen,
zeigen die Worte des Arnold. Lubic. III, 12: (Pbilippus coram Henrico VI.]) sacra-
mentum fecit, quia rex eum suspectum habuit, qucd ad regem Angliae ierat; quse
tamen suspicio propter Henricum duccm fuerat, qui tunc temporis in Anglia
exulabat. Philipp also schwor, daß ein solches Bündnis nicht geschlossen sei. —
Auf das Bündnis allein wird sich auch die völlig negierende Darstellung des Gerras.
Cant. a. a. O. beziehen: Rex satagebat omnimodis generum suum archiepiscopo
reconciliare .. quod cum rex nullo conatu valeret efficere etc.
Über die Ursache des Abfalls der Ditmarschen stimmen Arnold. Lub. III, 22
und die Sächs. Weltchron., p. 235 vollkommen überein. Ersterer erzählt: Thiet-
maroi autem pecuniam, qduam polliciti fuerant, persolvere non valentes, ad Walde.
marum Slesuicensem episc. se contulerunt. Sicque datis obsidibus, ex illa
die additi sunt regno Danorum seruieruntque S. Petro in Sleswick, ut seruierant
in Brema. Demembrataque est ecclesia Bremensis per negligentiam Hartwici,
qui propter suam segnitiem oves perditas requirere non valebat. Und die Welt-
chron sagt: Bi den tideen was to Bremen de andere biscop Hartwich, de uor uppe
Ditmerschen mit groteme here unde twanc se dar to, dat se eme groten scat loueden;
des ne lesten se ne michel.
Mehrere Quellen heben besonders hervor, wie ruhig sich Heinrich der Löwe
nach seiner Rückkunft nach Deutschland verhalten habe. Selbst dem Engländer
Rad. d. Dic. (p. 324) fiel dies auf. Er bemerkt: Dux Saxoniae Henricus. . rediit
in Saxoniam, suo tantum contentus patrimonio, misericordiam imperatoris
expectans. Es entspricht dieses genau den Worten des Arnold. Lub. III. 13: Dux
Henricus sedit in Braunschweig, contentus patrimonio suo, ducd tamen ex
magna parte a multis violenter occupatum fuerat; und denjenigen der Chron.
Regia Colon., p. 134: Dux Saxoniae ..redüt, proprio tantum contentus patri-
monio.
Über die abermalige Verbannung Heinrichs des Löwen berichtet Arnold. Lub.
IV. 7: Ducem etiam Henricum illic adesse voluit Limperator] ut, quia discordia
non parva inter Bernhardum et ipsum pro ducatu erat, pacem inter ipsos aliqua
condicione inxtra decreta principum reformaret. Duci tamen Henrioo trium
Optionem dedit: ut aut dispensationem in particulari quadam restitutione pristini
honoris pateretur, aut sccum peregrinatum in expensa imperatoris iret. posten
plenarie restituendus, aut terram in triennium tam pro se quam pro filio suo
uiuoco abiuraret. Dux tamen elegit magis terra exire, quam vel ire, quc non
nellet, vel honore pristino ulla diminutione mutilari. — Dieser Bericht verdient
sicherlich mehr Glauben als derjenige des um das Jahr 1280 verfaßten Chronicon
rhythmicum Brunsvicense (ap. Leibniz, Ser. Br. III, p. 65), wo es heißt: In dem
Herbste, nachdem die Kunde über die Leiden der morgenländischen Christen nach
Deutschland gekommen, hätte Erzbischof Wichmann von Magdeburg den Herzog
auf den Reichstag des Kaisers geführt. Dieser habe ihn zu Gnaden angenommen,