Full text: Heinrich der Löwe Herzog von Bayern und Sachsen.

634 Kritische Erörterungen zum füͤnften Buchoe. 
Wie gut Erzbischof Philipp von Köln und Graf Philipp von Flandern in London 
aufgenommen wurden, erzählt besonders Radulf. de Diceto p. 273: Philippus Colon. 
archiep., habens socium in itinere Philippum com. PFl., venit in Angliam . ... 
Rex. petüt ab eis, ut transitum facerent usque Lundoniam. In eorum aduentu 
(duod ante non vidimus) civitas coronata fuit; gaudium, honor et tripudium 
per omnes ciuitatis platcas. Archiepiscopus sclemni processione receptus est in 
eoclesia.. Pauli; susceptus est etiam apud Westmonasterium ipsa di solemni 
Processione, sumpribus regiis, expensis effusioribus, lautioribus cibis omnem ultra 
sufficientem abundantibus per duinque dies infra regis palatium hospitatus. — 
Vgl. Gesta Henrici II., p. 106; Gervasius Cantuariensis, p. 303. 
Die im Texte S. 467 gegebene Darstellung scheint mir das richtige Resultat 
aus den verschiedenen Angaben der gleichzeitigen Quellen zu sein. Am günstigsten 
für Heinrich den Löwen stellen noch die Gesta Henrici II. a. a. O. (— Roger Ho- 
vedenus) die Sache dar: [Rex Lundoniae) diu tracta vit cum eodem archi- 
episcopo de facienda pace inter ipsum et ducem Saxonia. 4t rerx iram 
archiepiscopi adeo mitigavit, quod promisit, se duci fidem seruaturum, 
et eum in amore recepit. — Daß aber kein eigentliches Bündnis zustande gekommen, 
zeigen die Worte des Arnold. Lubic. III, 12: (Pbilippus coram Henrico VI.]) sacra- 
mentum fecit, quia rex eum suspectum habuit, qucd ad regem Angliae ierat; quse 
tamen suspicio propter Henricum duccm fuerat, qui tunc temporis in Anglia 
exulabat. Philipp also schwor, daß ein solches Bündnis nicht geschlossen sei. — 
Auf das Bündnis allein wird sich auch die völlig negierende Darstellung des Gerras. 
Cant. a. a. O. beziehen: Rex satagebat omnimodis generum suum archiepiscopo 
reconciliare .. quod cum rex nullo conatu valeret efficere etc. 
Über die Ursache des Abfalls der Ditmarschen stimmen Arnold. Lub. III, 22 
und die Sächs. Weltchron., p. 235 vollkommen überein. Ersterer erzählt: Thiet- 
maroi autem pecuniam, qduam polliciti fuerant, persolvere non valentes, ad Walde. 
marum Slesuicensem episc. se contulerunt. Sicque datis obsidibus, ex illa 
die additi sunt regno Danorum seruieruntque S. Petro in Sleswick, ut seruierant 
in Brema. Demembrataque est ecclesia Bremensis per negligentiam Hartwici, 
qui propter suam segnitiem oves perditas requirere non valebat. Und die Welt- 
chron sagt: Bi den tideen was to Bremen de andere biscop Hartwich, de uor uppe 
Ditmerschen mit groteme here unde twanc se dar to, dat se eme groten scat loueden; 
des ne lesten se ne michel. 
Mehrere Quellen heben besonders hervor, wie ruhig sich Heinrich der Löwe 
nach seiner Rückkunft nach Deutschland verhalten habe. Selbst dem Engländer 
Rad. d. Dic. (p. 324) fiel dies auf. Er bemerkt: Dux Saxoniae Henricus. . rediit 
in Saxoniam, suo tantum contentus patrimonio, misericordiam imperatoris 
expectans. Es entspricht dieses genau den Worten des Arnold. Lub. III. 13: Dux 
Henricus sedit in Braunschweig, contentus patrimonio suo, ducd tamen ex 
magna parte a multis violenter occupatum fuerat; und denjenigen der Chron. 
Regia Colon., p. 134: Dux Saxoniae ..redüt, proprio tantum contentus patri- 
monio. 
Über die abermalige Verbannung Heinrichs des Löwen berichtet Arnold. Lub. 
IV. 7: Ducem etiam Henricum illic adesse voluit Limperator] ut, quia discordia 
non parva inter Bernhardum et ipsum pro ducatu erat, pacem inter ipsos aliqua 
condicione inxtra decreta principum reformaret. Duci tamen Henrioo trium 
Optionem dedit: ut aut dispensationem in particulari quadam restitutione pristini 
honoris pateretur, aut sccum peregrinatum in expensa imperatoris iret. posten 
plenarie restituendus, aut terram in triennium tam pro se quam pro filio suo 
uiuoco abiuraret. Dux tamen elegit magis terra exire, quam vel ire, quc non 
nellet, vel honore pristino ulla diminutione mutilari. — Dieser Bericht verdient 
sicherlich mehr Glauben als derjenige des um das Jahr 1280 verfaßten Chronicon 
rhythmicum Brunsvicense (ap. Leibniz, Ser. Br. III, p. 65), wo es heißt: In dem 
Herbste, nachdem die Kunde über die Leiden der morgenländischen Christen nach 
Deutschland gekommen, hätte Erzbischof Wichmann von Magdeburg den Herzog 
auf den Reichstag des Kaisers geführt. Dieser habe ihn zu Gnaden angenommen,
	        
Waiting...

Note to user

Dear user,

In response to current developments in the web technology used by the Goobi viewer, the software no longer supports your browser.

Please use one of the following browsers to display this page correctly.

Thank you.